Bir zamanlar beni o kadar aglatan insanlar beni cok gulduruyorlar simdilerde. Ustelik, bildigim gibiler, hep aynilar. Bir gram degismemisler, cunku o sozcugu hic ogrenmemislar.
Ama guluyorum iste onlara... Buraya geldim geleli daha mi cok guluyorum? Evet, kesinlikle.
Onlarin ve olaylarin tekerrur edip durmalari ise izafi oldugu kadar ebedi. Donup dolasip geldikleri yer, kendi kisir donguleri.
Bugun gordum ki Enis Batur soyle demis: "Dondugunde hala ayniysa her sey; daha donmemissin demektir."
Hic tercih etme hakkim oldu mu bilmiyorum, ama iste ben, tam da bu nedenle hic donmedim.
Cunku donmek kucuktur gulmekten, ona esit ise hicbir zaman olmamistir.
Cunku gulmek, buyuktur pek cok sozden. Ve gidilebilecek en uzun yoldur. Donusun olmadigi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder