Derken dedemin ölümü ile gelen sorgulama... İnsan son anlarını yaşarken, içinde hissettiği şeyin üzüntü, kırgınlık ve kızgınlıkla kurulmuş olmasını istemiyor sanırım. Geride de bunları bırakmak istemiyor aynı zamanda. Bugüne kadar hep direndim, affetmenin en büyük erdem olduğu fikrine. Benim için affetmek koşulsuz yapılacak bir şey değildi, herkes hak etmezdi onu. Hiçbir şey ikna edemedi beni buna, ne kendim, ne ötekiler, ne inançlar, ne telkinler... Sadece ölüm başarılı oldu, bu zift gibi, insanın içini saran, kaplayan duyguya karşı. Ve yüreğimin yarısı hafifledi...
Diğer yarısı ise, az önce hafifledi sanırım. Bir kitap okudum hayatım değişti, derler, ben başka bir şey okudum, daha insancıl, daha samimi, daha gerçek bir şey. Aklıma yaktığım bir mektup geldi, iki yazı arasındaki benzerlikleri gördüm, iki kişi arasındaki benzerlikleri gördüm. Hafifledim.
İnsandık, işte. Daha ne olsun.
Ira furor brevis est. Kısa göreceli bir kavram, ama bitiyor sonunda, özgürlüğümü yeniden kazanıyorum. Bitti.
İnsan daldan dala atlar bir de. Id est genus hominum. Ne yaparsınız... O nedenle, ne zamandır aklımda gezinen bir şiiri eklemek istedim buraya, dedem için. Benim metafizik inanışlarım yoktur, onun beni izlediğini, her şeyi bildiğini düşünmem, ölüm bitişdir, telafisi yoktur. Ancak yine de bu, şiir ile dedem arasında bir duygu-düşünce bağı kurmama engel değil. Velhasılıkelam;
Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü, kör oldum.
Yıkadılar, aldılar, götürdüler.
Babamdan ummazdım bunu kör oldum.
Siz hiç hamama gittiniz mi?
Ben gittim lambanın biri söndü
Gözümün biri söndü kör oldum.
Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak
Şöylelemesine maviydi kör oldum
Taslara gelince hamam taslarına
Taslar pırıl pırıldı ayna gibiydi
Taslarda yüzümün yarısını gördüm
Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü
Yüzümden ummazdım bunu kör oldum
Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder