Yakın bir zamana kadar ittiğim, kendimden uzak tuttuğum annemin pamuk elleri... Kimi itiyordum, kimden kaçıyordum belli değil! Kendimi onlardan uzak tutmaya uğraşma çabam, aslında ne komik kanıtıymış onlara bağ(ım)lı olduğumun.
Hiçbir zaman, biz 4-5 yaşındayken olduğu kadar yakın arkadaşlar olamayacaksak da ebeveynlerle, onlara bağımlı olduğumuz gerçeğini hazmedememizden doğan hırçınlığımıza sonsuz sabırla katlanışlarıyla bile saygıyı hak ediyorlar.
Ve şimdi, gerçekten de, tamamen kendi hayatıma başlamanın, manevi sorumluluklara maddi sorumluluk da eklemenin eşiğindeyken, uzun zamandır olmadığı kadar yakın ve bağlı hissediyorum kendimi, "aile" deyip seçimimiz dahilinde olmadığı için dudak büktüğümüz kuruma.
Garip!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder