
Eger bir gun bir Almodovar filminde, kirmizi, turuncu ve sari tonlarini yesil ve mavilerle dans ederken gormezsem, dunyam tersine donecek demektir. Ya da Almodovar sonrasi icimde bir agirlik, bir yagmur sikintisi hissetmezsem... Kotu olduklarindan degil, aksine cok etkileyici oldugundan. Kadinlar, erkekler ve homoseksuellik arasinda futursuzca gidip geldiginden, oyuncularin karakterlerini tutkuyla fakat gercekci bir sekilde canlandirmasindan.

Yine de, bu filmleri izledigimde homofobik veya diger cinsel fobilere sahip bir insan olmadigimi gordukce seviniyorum.
Cinsel ozgurlugu elde etmenin yolu pek cok seyden geciyor, muhakkak, fakat ne zaman Almodovar'dan gecse ben hep mutlu oluyorum.
Viva Pedro! Gracias!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder