"Düşünce" düşünce?

Düşüncem vardı, düşüncem geldi ve düşüncem kaçtı. Uzatsam elimi dokunacak kadar yakın derken, hayalmişcesine "pof" diyip yok olması niye?
Ne zamandır rahatsızım. "Oha süper yaa, nasıl da düşünüverdim." diyip köpük köpük kabaracağımı sanırken, onu anlatmaya girişeceğim an, boşboş beyaz bir duvara bakıyormuş gibi, kendi aklıma bakakalmam, nasıl bu kadar çabuk unutabildiğimi anlamamam son 6-7 aydır aklımı, içimi yiyip endişemle obezleşen bir kurt oldu. Sonra, kendi zihnimdeki labirentte unuttuklarım peşinde kaybolurken, başkası dile getiriveriyor onları. Sessizce kafa sallamak kalıyor bana da. Bir de kendime duyduğum tonlarca sinir.
En kötüsü de bunun gerçek hayattaki karşılığı tam olarak şu üçkağıt, yalan dolu şu cümle oluyor: "Şerefsizim benim aklıma gelmişti!"
İronik, şizofrenik anlar bir kenara, nedir bunun nörolojik ve hatta psikolojik açıklaması. "İnsan ölmek ister" diyen Freud, bunu kendi kendimi bilerek isteyerek zor durumlara sokup bulunduğum yere/duruma/konuma bir son verme (metoforik ölüm) olarak mı yorumlardı bunu? Yoksa nöronlarım arası iletişimde bir sorun olduğunu mu gösterir? Alzheimer mıdır teşhis, yoksa amnezi midir?
Bir cevap arıyorum, ama düşüncem düşüyor, yitiyor.
Bir de şu garip his var, okumaktan sıkılma diyeceğim, ama sıkılmadığımı biliyorum. 10-20 sayfalık makaleyi 20 günde bitiremeyip 300 sayfalık kitapları iki-üç günde devirebilen birisiyim çünkü. Ama sanki okuduğumu da özümseyemiyorum. Harika fikirler, ben okudukça gelip ışık hızı ile "voouuuuvv" sesleri ile (hız efekti yapıyorum, çünkü cidden hızla kaçıyorlar bacaksızlar.) geçiyorlar yanımdan.
Bilgi de sınır olmaz derken, limite mi geldim çattım.
Açıklama istiyorum, bir bilen varsa beri gelsin.