Gazete bayisine gidince duydugum o heyecani.
Uykusuz'u beklemeyi.
Ekpress dergisini.
Dogu-Bati'yi.
Birikim'i.
Ve daha nicelerini buldugum Dost'u.
Imge'yi.
Girdigim her kitapcida calisanlarla/sahibiyle bir anda muhabbete baslayip ahbap olabilmeyi.
Arkadaslarla yaptigimiz film gecelerini.
Goksen'le Gulcan'in sabahlari beni simit ve pogaca ile beslemesini.
Gulcan'in motor hizla bizi sinav oncesinde hazirlamasini.
Gulcan'la her yemek yiyisimde, istahimin acilip ekmegi bana bana yemek yeme hallerimi.
Konusmayi... konusmayi... konusmayi.
Ne zaman cumlelere hic kendimizi koymamaya basladik, kim bilir?
Eskiden daha mi guzeldi ki her sey?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder