Portakaldaki vitamin

Birisi için sevinebilmek gerçekten harika bir duygu. Üstelik uzun zamandır görüşmediğiniz, biraz kırdığınız, biraz da kırgın olduğunuz birisi için sevinebilmek, kaç zamandır görüşmediğinizi unutmak, son görüşmenizdeki tatsızlığı unutmak...
Lise arkadaşlarım ile çok dağıldık, çok değiştik belki, ama lise yıllarından daha kuvvetli bir sevgi duyarım çoğuna. Kimisi ile hala görüşürüz. Kimisini ilkokuldan beri tanırım ve yerleri hep ayrı olacaktır bilirim.
Ama bir tanesi var ki, bir zamanlar ne kadar yakındık, tüm konser programlarımızı, saçmasapan eğlencelerimizi, gizli gizli içki içme rutinlerini beraber yapardık. Bazen düşünüyorum da, kakikaten yakın mıydık? Yoksa yan yana mıydık? Sevdik mi birbirimizi gerçekten? Yoksa hala çocuk muyduk, zaman zaman iğneleri birbirimize mi batırdık? Mutlu muyduk? Düşündükçe geliyor görüntüler gözümüzün önüne. Çok güldük, eğlendik, evet, fakat benim kızgınlığımın temelleri o zamandan atılmış. Lakin geçmiş zaman olur, istesen de değiştiremezsin. Bir daha yaşasam dersin, elindekilerle yetinirsin.

Yılları ardı ardına koyduk o zamandan bu zamana. Yıllar değişti, ben değiştim... O... Bilmem belki o da değişmiştir. Benim hayal ettiklerim çok farklıydı, 6-7 sene önce. Şu andaki beni düşünebilir miydim, o zamanlarda? İmkansız. Fakat o, hayallerini gerçekleştirdi. Kaç insan bunu yaşamıştır ki? O bunu başardı.
Kızgınlığıma rağmen, sabah sabah içim açıldı, gurur duydum. Altın Portakal bu, az buz bir şey değil.

Hayal gibi bir gerçek...

O, küçücük bir Çek şehrinde şimdi, duymasa da bilmese de, eskiden içimde kalan tüm sevgimle, mutlu olmasını istiyorum.

Ve daha pek çok hayalini gerçek kılmasını.