Geçer mi bu günler derken, geride kalmışlığını anlayamamak... Bir de nostaljinin dibine vuran, şu pinhani bezeli dizi... Sevgili okulum, hayatımın 7 senesinin geçtiği, tanıdığım en garip insanlardan oluşan topluluğa sahip lisem. Meğer kameradan görmek geçmiş mekanları, ne kadar farklılaştırırmış. Deniz kenarı ile martısı ile ne güzelmiş.
Ve Mülkiye...Tabi Ankara da... Elime çantamı alıp ılık bir yaz sabahında İzmir yoluna çıkacakken haykırmak istedim, sevgimi, minnetimi, şimdiden deli gibi özlediğimi...
Ve "unutuyor, unutuyor" diye yakınmalarıma rağmen, unutulmuyor biliyorum. Her sokağında neler olduğu, nerde neler yaşandığı, o ne demişti, ben nereye bakmıştım. Hepsi zihin odacıklarımda. Unutulurken bile unutmamanın sırrı...
"Öyleyse neden sürekli itişin, uzaklaşmak isteyişin, otur kızım yerinde" demeyin, bazen insanın gitmesi gerekir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder