duygusal hipotez

ne zaman çevresi tarafından sevilmeyen bir insan görsem, acıma duygularım uyanıyor. kimse sevmiyor ya, ben sevmeliymişim gibi geliyor. ya kendimi kimselere benzetmeme uğraşım bu, ya da biraz enayilik akıyor damarlarımda.
eski "insanlar iyidir, onları kötü yapan koşullardır" felsefeme nihayet bir yıl aradan sonra dönmüş olmamın da etkisi var sanırım bu durumda. o nedenle, sanki farklı bir çevre içinde o insanların farklı yönlerinin ortaya çıkabileceğini düşünüyorum ve bu tezimi doğrular kalıntılar aramaya çalışıyorum kişiliklerinde. ancak kimi zaman da kalıntılar ararken yıkıntılar altında kalabiliyor insan.

kim demiş hipotezler yanlış olamaz diye?